Over Half of Pediatrician Report Burnout in 5-Year Study, ( by Robiya Tuna).

SAN FRANCISCO, Pediatric Academic Societies, Annual Meeting, May 7,2017.

William, L. Cull, director of the division of health research at the American Academy of Pediatrics in Elk Grove Village, Illinois at al.

Παρουσιάστηκε μελέτη 5ετούς διάρκειας, σύμφωνα με την οποία από το 2012-2016, σημαντικό ποσοστό ( 59%) γενικών γιατρών και Παιδιάτρων ηλικίας 38 και 45 ετών αντίστοιχα, εμφάνισε σύνδρομο χρόνιας σωματικής και ψυχικής κόπωσης.

Κατά τα δύο πρώτα χρόνια της μελέτης οι γυναίκες Παιδίατροι ήταν πολύ περισσότερες από τους άρρενες συναδέλφους τους.

Τα σχόλια που κατευθύνονται προς τα αίτια, είναι το άγχος για την τύχη ενός νεαρού ασθενούς, σε συνδυασμό με την πολύωρη εργασία , οι λίγες ώρες ύπνου, η απουσία άσκησης, ο τρόπος ζωής στο σπίτι, οι συνήθειες και οι λοιπές υποχρεώσεις, αποτελούν σημαντικό παράγοντα. Τα τελευταία αίτια ερμηνεύουν και την εμφάνιση του φαινομένου συχνότερα στις γυναίκες Παιδιάτρους, όπου η πολύωρη απασχόληση στον τόπο εργασίας, μαζί με το stress, συνεχίζονται και στο σπίτι με την οικογένεια.

Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός, ότι εμφανίζεται αυτή η κόπωση σε Παιδιάτρους με λίγα, σχετικά, χρόνια άσκησης της Παιδιατρικής.

Βέβαια ο τρόπος άσκησης της Παιδιατρικής στις ΗΠΑ, δεν είναι ο ίδιος με την άσκηση της Παιδιατρικής στη χώρα μας και εκεί όμως μπορεί κάποιος να έχει τον Παιδίατρό του, πάντοτε με Ιδιωτική Ασφάλεια ή επί ανασφαλίστων, υπάρχουν δομές σε Δημοτικά Ιατρεία.

Από την άλλη μεριά, σε αντίθεση με την άσκηση της Παιδιατρικής στην Ελλάδα, μετά την έξοδο από το ιατρείο, η πορεία του παιδιού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την οξυδέρκεια της μητέρας, που πρέπει η ίδια να «δει» την επιδείνωση του παιδιού της και να ξαναπάει σε γιατρό, ένεκα του γεγονότος ότι η τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, είναι πρακτικά αδύνατη. Και αν η παρακολούθηση γίνεται από κρατικές δομές, το πιθανότερο είναι ότι κάθε φορά, ακόμη και για το ίδιο νόσημα, θα το δει άλλος και μετά άλλος Παιδίατρος.

Αν ξαφνικά αυτό συμβεί στην Ελλάδα, οι Παιδίατροι θα ζουν σε μόνιμη κατάσταση χρόνια κόπωσης, αλλά και κατάθλιψης, από το συνεχές άγχος για την πορεία του κάθε ασθενούς με σημαντικό πρόβλημα υγείας, την κατάχρηση της τηλεφωνικής επικοινωνίας σε βαθμό που από μόνο του μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία χρόνιας κόπωσης, αλλά και την ανάγκη, συχνά, διπλής απασχόλησης, πρωϊ σε εξαρτημένη εργασία και απόγευμα στο ιατρείο. Θα το δούμε αυτό, αν κάποτε κάποιοι αποφασίσουν να μετρήσουν την ψυχική και σωματική υγεία των Παιδιάτρων και στη χώρα μας.

Από την άλλη μεριά και σχεδόν ταυτόχρονα (12/Απριλίου 2017) υπάρχει μελέτη, πάλι από τις ΗΠΑ, με τίτλο: Pediatricians Lowest Paid, but among Happiest at Work.

From Medscape Compensation Report (2016)

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος μου, το άρθρο αναφέρει ότι οι Παιδίατροι στην Αμερική ευρίσκονται στις τελευταίες βαθμίδες των Ιατρικών αμοιβών μεταξύ των ειδικών και πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν την αμοιβή τους αυξημένη έως και 50%, προκειμένου να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Παρά ταύτα, ευρίσκονται μεταξύ των τριών ειδικοτήτων, που αισθάνονται ιδιαίτερα ευτυχείς κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους!

Όταν όμως είναι κάποιος ευτυχής κατά την ώρα της δουλειάς του και προσέρχεται σ’αυτή με ευχάριστη διάθεση, δεν είναι συμβατό αυτό με την ανάπτυξη χρόνιας κόπωσης της πρώτης μελέτης. Η χρόνια κόπωση, σωματική και ψυχική, όταν εγκατασταθεί, υπάρχει καθ΄όλη τη διάρκεια του 24ώρου και δεν είναι μια κυμαινόμενη διαταραχή εντός της ημέρας.

Συμπερασματικά και αφορά όλους μας, Παιδιάτρους και άλλες ειδικότητες:

Τα δύο αυτά, εκ διαμέτρου αντίθετα άρθρα, σε ότι αφορά τα αποτελέσματα και συνεπώς και τα μηνύματα, θέτουν κάποιους προβληματισμούς σε όσους από εμάς προσπαθούμε να ενημερωθούμε από αυτά. Ανάλογα με το στόχο της κάθε μελέτης, το σχεδιασμό και το ερωτηματολόγιο, όταν πρόκειται για τέτοιου είδους επιδημιολογικές μελέτες, οδηγούμεθα και σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία είναι σχεδόν εκ των προτέρων γνωστά.

Για το λόγο αυτό:

Ας διαβάζουμε με προσοχή και κριτικό πνεύμα τα άρθρα, ώστε να γίνουν κατανοητά όλα τα επί μέρους τμήματά του, από τον τίτλο και το σκοπό, έως τη συζήτηση και τα συμπεράσματα.

Να ελέγχουμε, στο βαθμό που ο κάθε ένας μας μπορεί, τη μεθοδολογία, τα αποτελέσματα, τη στατιστική τους ανάλυση, καθώς και την επάρκεια των βιβλιογραφικών αναφορών και δεν εννοώ την ποσοτική επάρκεια.

Να λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπ’όψιν μας τη χώρα στην οποία διενεργήθηκε η μελέτη, καθώς και την αξιοπιστία του κέντρου που τη σχεδίασε και την διεκπεραίωσε.

Οι συνήθειες, το κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο και το σύστημα υγείας, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά σε κάθε τόπο και πρέπει να αποφεύγει κανείς τη μεταφορά των συμπερασμάτων , ως αυτά προσφέρονται από τους συγγραφείς, στο δικό μας πληθυσμό.

Να αξιολογούμε τη σοβαρότητα του περιοδικού το οποίο έχει δημοσιεύσει τη μελέτη, με βάση τον συντελεστή απήχησης.

Τέλος, καμιά Ιατρική καινοτομία (νεωτερισμός), δεν πρέπει να γίνεται ασμένως δεκτή, αν δεν επιβεβαιωθεί και από άλλες αντίστοιχες μελέτες μία ή δύο φορές κατ’ελάχιστον.

Με λίγα λόγια,

Η Ιατρική είναι μια επιστήμη που εξελίσσεται και διαμορφώνεται συνεχώς. Η παρακολούθηση της βιβλιογραφίας που την αφορά αποτελεί αδήριτη υποχρέωση όλων των συναδέλφων Παιδιάτρων, Πανεπιστημιακών, Νοσοκομειακών και Ελευθέρως Εργαζομένων. Επαναλαμβάνω όμως, ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε χωρίς κριτική, οτιδήποτε μας προσφέρει η Παιδιατρική Βιβλιογραφία, αλλά μόνο ότι επιβεβαιώνουν παρόμοιες μελέτες ή για μεγαλύτερη ασφάλεια, ότι περνάει ως γνώση σε αξιόπιστα συγγράματα.

Με την ευκαιρία και κάτι συναφές.

Έχω παρακολουθήσει άπειρα σεμινάρια , συνέδρια και ημερίδες και έχω ακούσει ομιλητές, που με βάση κάποια στοιχεία από άλλους πληθυσμούς, καταλήγουν σε συμπεράσματα και συστάσεις που δεν μπορούν να ισχύσουν στον τόπο μας.

Και όμως φεύγουμε, κατά την άποψή μας, επιστημονικά ανανεωμένοι.

Άκούω με ιδιαίτερη προσοχή την εισήγηση του ομιλητή, που το θέμα αποτελεί το ιδιαίτερο επιστημονικό του ενδιαφέρον και με επιφύλαξη αυτόν που έχει σχεδιάσει μια ομιλία με ανασκόπιση της βιβλιογραφίας που αναφέρεται σε θέμα όπου αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το προσωπικό στοιχείο και την πείρα που χρησιμοποιεί ο βαθύς γνώστης του θέματος. Αυτός ο ομιλητής δεν μπορεί συχνά να διαχωρίσει το ουσιώδες από το επουσιώδες και μεταφέρει στο ακροατήριο αυτό που εντυπωσιάζει τον ίδιο διαβάζοντας διαφάνειες και όχι το οφέλιμο και χρήσιμο για τον ακροατή γιατρό.

Αυτό το συμπληρωματικό κείμενο, αποτελεί μια πρόταση που απευθύνεται σε όσους καταστρώνουν προγράμματα επιστημονικών εκδηλώσεων. Στη διαδικασία αυτή, δεν δημιουργείς λίστα με ομιλητές και στη συνέχεια επιλέγεις θέματα στα «μέτρα τους», αλλά λειτουργείς αντίστροφα. Διαλέγεις τα θέματα της επικαιρότητας ή τα επιστημονικώς ενδιαφέροντα και στη συνέχεια κάνεις την «έρευνα της αγοράς» για την ανεύρεση του ομιλητή που θα μπορούσε να το αναπτύξει ακόμη και χωρίς διαφάνειες και να απαντήσει με σαφήνεια σε όλες τις απορίες του ακροατηρίου!