…πάλι δύσκολα μου έβαλε η Κατερίνα! 
…να το ανεβάσω συνέχεια του δικού μου ή να του δώσω μια δική του θέση;

…εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι θα ανέβει στην ιστοσελίδα γιατί είναι πολύ καλό!

Μου άρεσε γιατί ασχολείται με τη συμμετοχή των ανδρών στο χτίσιμο της οικογένειας περισσότερο από τη θετική πλευρά.

Όση ώρα έγραφα αυτό το σχόλιο, μου ήρθε η έμπνευση. 

Θα το ανεβάσω ως ξεχωριστό κείμενο και όχι ως συνέχεια των προηγουμένων, σε νέα δική του θέση με τίτλο 
“Η Κατερίνα ξαναχτύπά!” (Π.Σπυρίδης)

Η Κατερίνα Μανανεδάκη λοιπόν, με τη μορφή συνέχειας στην προηγούμενη επικοινωνία μας με τίτλο« Η τέχνη να είσαι Μητέρα» απαντά!


…είναι πραγματικά συγκινητικό το κείμενο σας κύριε Σπυρίδη, γιατί στις δικές σας κουβέντες, στις δικές σας παραδοχές, για το πόσο η δουλειά σας στέρησε πολλά και σημαντικά πράγματα από την οικογενειακή ζωή “καθρεφτίζονται” χιλιάδες άντρες-μπαμπάδες του σήμερα.

Και δυστυχώς μέσα στην τρέλα και την αγωνία της καθημερινότητας, οι σύζυγοι μπαμπάδες δεν βρίσκουν συχνά το χρόνο ή καλύτερα τη διάθεση, να πουν έστω και μια καλή κουβέντα, να παραδεχτούν πως “ναι εγώ είμαι απών” αλλά εσύ η γυναίκα μου και μητέρα των παιδιών μου, που μένεις “πίσω”, έχεις όλη την αγάπη μου, όλη την υποστήριξη της καρδιάς μου, τη σκέψη μου ανάμεσα σε δυο ραντεβού και τρεις επαγγελματικές συμφωνίες. 

Γιατί η γυναίκα σύζυγος και μαμά σήμερα, υπάρχουν φορές που νιώθει και εγκλωβισμένη και φοβισμένη και γεμάτη ευθύνες που νομίζει πως δεν θα καταφέρει ποτέ να φέρει σε πέρας.

Η γυναίκα που δουλεύει, έχει το άγχος να είναι καλή επαγγελματίας, για να βγάλει ασπροπρόσωπους τους γονείς της που ξόδεψαν χρήματα και χρόνο για να τη σπουδάσουν, να βγάλει ασπροπρόσωπο τον εαυτό της που έκανε τόσα όνειρα και έχει ακόμη τόσες φιλοδοξίες ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βοηθήσει όσο μπορεί οικονομικά την οικογένεια, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της να γυρίσει και νωρίς στο σπίτι , αφού ο ρόλος της εκεί, είναι καθοριστικός.

Αυτή η ίδια γυναίκα, πρέπει να έχει την όρεξη να μαγειρέψει ένα ωραίο φαγητό για τον άντρα που παντρεύτηκε από μεγάλο έρωτα- αλλά ώρες- ώρες θέλει να του πετάξει την κατσαρόλα με το κοκκινιστό στο κεφάλι(!) – και το κυριότερο να δώσει αληθινή αγάπη και ουσιαστική φροντίδα στα παιδιά της. 

Μια γυναίκα πολλοί ρόλοι κάτι σαν ο άνθρωπος ορχήστρα και να μην ξέρεις ούτε νότα από μουσική!!!.

Παλιά στα χωριά υπήρχαν οι γειτονιές. Οι συγγενείς ήταν κοντά, κάποιος θα έβαζε ένα χεράκι, κάποιος θα σου έλεγε μια καλή κουβέντα, θα σου έφερνε ένα γλυκό του κουταλιού να σε γλυκάνει, για να ξεχάσεις τα δύσκολα και να συνεχίσεις.

Σήμερα, κλεισμένοι στα διαμερίσματα, με το ρολόι να μας κυνηγά, αυτός που χτυπάει την πόρτα δυστυχώς όλο και πιο συχνά, είναι ο εφιάλτης της μοναξιάς μας και ένα αίσθημα, πως εμείς οι γυναίκες είμαστε για όλους τους άλλους αλλά σχεδόν ποτέ για τον εαυτό μας. Κι έτσι έρχεται η θλίψη και δυστυχώς μερικές φορές ακόμη και η κατάθλιψη. Δε λέω πως είναι εύκολο να τα βάλεις όλα σε τάξη. Να βάλεις κουτάκια στη ζωή, να κάνεις πρόγραμμα που θα σε βοηθήσει να τα φέρεις βόλτα . 

Αλλά λέω πως μπορούμε να τα αντέξουμε όλα, αν νιώθουμε πως έχουμε αγάπη και στοργή από αυτόν που επιλέξαμε για σύντροφο. Καλές κουβέντες λοιπόν, κουβέντες αγάπης κύριοι. Δεν κοστίζουν τίποτα αλλά έχουν γίνει τόσο ακριβές στις μέρες μας. 

“Είσαι υπερβολική . Σε αγαπώ , παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένεια ,τώρα εγώ πρέπει να βγω για να “κυνηγήσω” και να φέρω το φαγητό στο σπίτι. Μην έχεις αγωνίες , μην έχεις γκρίνια, δεν ξέρεις τι περνάω, μόνο τα δικά σου σε προβληματίζουν.” Σκέφτονται συχνά και λένε ακόμη συχνότερα οι άντρες ,γιατί ναι, έχει αποδειχθεί πως αυτοί είναι από τον…Άρη κι εμείς από την…Αφροδίτη!!!

Είμαστε όμως μαζί τελικά και τίποτα δεν είναι δεδομένο σε μια σχέση. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται ο γάμος είναι ένα λουλούδι που χρειάζεται φροντίδα όχι μόνο για να ανθίσει αλλά το σημαντικότερο; Για να μη μαραθεί. 

Πάντως, για να μην κατηγορηθώ πως βλέπω όλα τα καλά στις γυναίκες κι όλα τα άσχημα στους άντρες ,θα παραδεχτώ πως οι νέοι που γίνονται τώρα γονείς, είναι πιο “χαλαροί”, πιο απενοχοποιημένοι όταν γίνονται μπαμπάδες. Δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν πάνα ή να πάνε για καφέ με τους φίλους τους έχοντας και το μωρό στο καρότσι για παρέα. 

“Το κάνουν γιατί έτσι τους προσέχουν περισσότερο οι άλλες γυναίκες”!!! Θα βιαστούν να πουν κάποιες “υποψιασμένες” κι εδώ αρχίζουν οι δικές μας ευθύνες κυρίες μου. Γιατί έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι και μεγάλες. 
Υπάρχουν φορές που οι μπαμπάδες θέλουν να “μπουν στο παιχνίδι” αλλά εμείς δεν το εκτιμούμε και δεν τους βοηθάμε. “Αν αφήσω τον άντρα μου να ταΐσει το παιδί θα κάνει εκατό χρόνια. Αν τον αφήσω να το πλύνει να το ντύσει να το διαβάσει θα ξημερώσουμε”. Λέμε με περισπούδαστο ύφος και τα κάνουμε όλα μόνες απομονώνοντας τους από την καθημερινότητα μας. Κακώς πολύ κακώς. Ας κάνει κι εκατό και διακόσια χρόνια. Θα μάθει και την επόμενη φορά, θα τα κάνει όλα και γρηγορότερα και σωστότερα . 

Η απόλυτη ταύτιση της μάνας με τα παιδιά είναι επιβεβλημένη γιατί μόνο έτσι θα πάρουν μεγάλη αγάπη και φροντίδα αλλά κι αυτός ο κύριος που κοιτάει λίγα βήματα πιο εκεί με ένα απορημένο βλέμμα είναι ο πατέρας τους! Εμείς οι μαμάδες λοιπόν πρέπει να απλώσουμε το χέρι και αν χρειαστεί να τον τραβήξουμε κιόλας δυνατά ώστε το “εγώ και τα παιδιά μου” να γίνει “εμείς και τα παιδιά μας”. Τόσο απλά αλλά τόσο αληθινά. 


Υ.Γ. Αν τον δείτε τώρα, να παίζει αυτός με το παπάκι του μπάνιου αντί να κάνει μπάνιο στο μωρό κινδυνεύοντας να το …πλευριτώσει ,πάρτε του απλώς το παπάκι και αφήστε του το μωρό ,προειδοποιώντας τον ,πως αυτός θα πρέπει να το πάει μετά στο γιατρό!

…και συμπληρώνω εγώ που βρίσκομαι από την πλευρά του γιατρού.
Μην του δίνετε χαρτάκι για το τι θα πει στο γιατρό, τον σκοτώνετε! 
Μην του ζητάτε να σας φέρει γραμμένες τις οδηγίες του γιατρού για το παιδί, τον εξευτελίζετε!
Μην του ζητάτε να παρακαλέσει το γιατρό να σας πάρει τηλέφωνο μετά την εξέταση του παιδιού για να ενημερωθείτε σωστά, ενδέχεται να μην επιστρέψει στο σπίτι και θα έχει και το παιδί μαζί του! (Π.Σπυρίδης)