Ένας τόπος που έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να βρέχεται από τρεις θάλασσες. Ανατολικά από το Αιγαίο πέλαγος, Δυτικά από το Ιόνιο πέλαγος και νότια από το Λιβυκό Πέλαγος. Στην ουσία η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο της αγκαλιάς της Μεσογείου Θάλασσας.

Βόρεια, συνδέεται με τα Βαλκάνια των οποίων αποτελεί το νοτιότερο άκρο.

Η χώρα στο εσωτερικό της χαρακτηρίζεται από την παρουσία πολλών ορεινών όγκων, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν εύφορες πεδιάδες, ενώ στις κορυφές των οροσειρών υπάρχουν πανέμορφα οροπέδια.

Στην αγκαλιά της έχει 2.500 νησιά από τα οποία κατοικούνται τα 165. Στα υπόλοιπα φωλιάζουν θαλασσοπούλια που πετούν ήρεμα ανάμεσα στα βράχια και τις σπηλιές όπου παφλάζει το κύμα.

Διαθέτει συνολικά 1.676 χιλιόμετρα ακτών, συμπεριλαμβανομένων των ακτών των νησιών.

Οι ακτές είναι πεντακάθαρες, κρυστάλλινες, με χρώματα που αποτελούν αποχρώσεις από ανάμιξη του γαλάζιου, του μπλε, του πράσινου και του χρώματος των χαλικιών του βυθού και κυρίως της απόχρωσης του ουρανού. Η θάλασσα είναι συνήθως ήρεμη, όμως, όπως λένε οι ναυτικοί μας, απαιτεί σεβασμό γιατί κάποιες φορές γίνεται “θηρίο”.

Τα συμπλέγματα των νησιών έχουν διαφορετικό κλίμα, το ένα από το άλλο, ώστε να εξυπηρετούν όλα τα ανθρώπινα γούστα. Βραχώδη, χωρίς αξιόλογη βλάστηση εξ’αιτίας των ανέμων, όπου σε τυφλώνει ο ήλιος, το λευκό των σπιτιών και των βράχων και το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, ενώ σε αποζημιώνει ένα συνεχές βοριαδάκι με τη δροσιά του. (Κυκλάδες).

Καταπράσινα, με τα πεύκα να κατεβαίνουν μέχρι την ακτή, με τον ήλιο να λάμπει και ακτές με πολύχρωμο βότσαλο και χρυσαφένια άμμο(Σποράδες, Β. Αιγαίο, ακτές Χαλκιδικής, Πελοποννήσου).

Ήρεμα, με έντονη τη ζέστη κατά τη διάρκεια της ημέρας και δροσερό αεράκι με τη δύση του Ηλίου, με θάλασσα ονειρεμένη όπου επικρατούν οι αποχρώσεις του πράσινου και του γαλάζιου (Ιόνιο, Δωδεκάνησα).

Τέλος, η μάγισσα Κρήτη με όλα τα παραπάνω μαζί, με τα κρι-κρι (άγρια κατσίκια που ζουν στα βουνά της Κρήτης) να κατεβαίνουν από τα όρη στη θάλασσα για να δροσιστούν, τον ήχο της λύρας να αντιλαλεί στα απόκρημνα βουνά και τα επιβλητικά φαράγγια, σε ρυθμούς ριζίτικους και πεντοζάλη, και τη ρακί να σε μεθάει μόνο με τον αέρα.

Υπάρχουν στην Ελλάδα πολλά υπόγεια νερά, αλλά και ποτάμια, που αρδεύουν τις λίγες αλλά εύφορες πεδιάδες και τους βοσκοτόπους.

Το κλίμα της Ελλάδος είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, χωρίς ακραία καιρικά φαινόμενα, με ζεστό Καλοκαίρι και ήπιο Χειμώνα. Η Άνοιξη και το Φθινόπωρο είναι ιδιαίτερα ευχάριστες εποχές που εισάγουν ομαλά στο Καλοκαίρι η πρώτη και στο Χειμώνα η δεύτερη.

Η ποικιλία της βλάστησης είναι εντυπωσιακή και την άνοιξη μοσχοβολάει η φύση από τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές, τις μυγδαλιές και τα αγριολούλουδα, ενώ η ποικιλία της βλάστησης και των χρωμάτων δεν περιγράφεται. Πλαγιές ολόκληρες με πράσινο, κίτρινο, κόκκινο, πορτοκαλί και μωβ, συνθέτουν ένα υπέροχο, ανεπανάληπτο χαλί.

Την ποικιλία των αρωματικών και των φαρμακευτικών φυτών του όρους Πάρνωνα στη Λακεδαίμονα και του Ψηλορείτη στη Κρήτη, δεν την συναντάει κανείς σε κανένα άλλο μέρος της γης.

Όλα τα παραπάνω γεωφυσικά και κλιματικά χαρακτηριστικά, με το υπέροχο, απέραντο γαλάζιο, το πράσινο και το άπλετο φως του λαμπερού ήλιου, δημιούργησαν ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη πολιτισμού από εκατό χιλιάδες χρόνια και πλέον. Αυτό είναι το πανάκριβο κόσμημα που χάρισε ο Δίας στην Ήρα.

Σήμερα η χώρα αριθμεί περίπου 11 εκατομ. κατοίκους που μιλούν την Ελληνική γλώσσα και είναι χριστιανοί ορθόδοξοι σε ποσοστό περίπου 90%. Άλλος τόσος Ελληνικός πληθυσμός είναι διάσπαρτος σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι οι Έλληνες της διασποράς, που αποτελούν μια τεράστια δύναμη πρεσβευτών της Πατρίδος τους, όπου και αν βρίσκονται. Λατρεύουν την Πατρίδα τους και είναι η ήρεμη δύναμη, που αν χρειασθεί, με το πρώτο κάλεσμα θα βρεθεί στο πλευρό της.

Οι Έλληνες είναι υπερήφανος, ελεύθερος και φιλόξενος λαός, με περίσσια καλοσύνη. Οι Έλληνες χαίρονται όταν βλέπουν τους ξένους να περνούν ωραία στον τόπο τους, ενώ σε κάποιες περιοχές, όπως η Κρήτη, η φιλοξενία αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Διασκεδάζουν εύκολα, με απλά πράγματα και χωρίς προγραμματισμό. Από το τίποτα, σε μια ταβέρνα μπορεί να προκύψει ένα γλέντι, ένα ξεφάντωμα με τραγούδι και χορό μέχρι τις πρωϊνές ώρες. Ο αξεπέραστος Άντονυ Κουήν στο «ζορμπά», δεν υποδύεται στην ουσία τον Αλέξη Ζορμπά, έναν ανήσυχο, ατίθασο, ανικανοποίητο Έλληνα από τον Κολινδρό της Πιερίας. Την Ελληνική λεβεντιά ζωγραφίζει, με εκπληκτική υποκριτική άνεση και ικανότητα. Θα έλεγα πως ο ίδιος έμοιαζε Έλληνας.

Στην ψυχοσύνθεση, στο εκρηκτικό τεπεραμέντο του Έλληνα είναι εμφανής η επίδραση του Ήλιου και της Θάλασσας.

Οι αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία γεμίζουν την ιστορική της διαδρομή. Κατακτήθηκε πολλές φορές από εισβολείς που έφθασαν ως εδώ από στεριά και θάλασσα, μια και πάντοτε η Ελλάδα αποτελούσε μια “ελκυστική νύφη”.

Ακόμη και στις πιο ήρεμες χρονικές περιόδους της παγκόσμιας ιστορίας, η Ελλάδα είχε προβλήματα διεκδικήσεων και κατακτητικών διαθέσεων σε βάρος της.

Λαμπρή περίοδος της ιστορίας της μικρής αυτής χώρας είναι αυτή που περιλαμβάνεται ανάμεσα στον 19ο και 4ο π.χ αιώνα. Από τα πρώτα ανάκτορα δηλαδή που κτίσθηκαν από τον Βασιλιά Μίνωα στην Κρήτη (1900 π.X.), έως τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323π.X.). Στην χρονική αυτή περίοδο αναπτύχθηκαν στο Αιγαίο και σε ότι βρέχεται από αυτό, οι πρώτοι πολιτισμοί της Ευρώπης, όπως, ο Κυκλαδικός, που προηγήθηκε του Μινωϊκού και αναπτύχθηκε στο κυκλικό σύμπλεγμα των νησιών που είναι τοποθετημένα γύρω από το ιερό νησί της Δήλου, ο Μινωϊκός το 1900 π.Χ. με την ανέγερση από το Μίνωα των ανακτόρων στη σημερινή Κνωσό, στο Ηράκλειο της Κρήτης και αργότερα ο Μυκηναϊκός (1600-1000) π.Χ., αιώνα. Ουσιαστικά, ο Κυκλαδικός, ο Κρητικός και ο Ελλαδικός πολιτισμός αναπτύχθηκαν παράλληλα.

Από τον 8ο π.Χ. αιώνα αρχίζει μια περίοδος εκρηκτικής εξέλιξης των γραμμάτων, των τεχνών, της διανόησης και του πολιτισμού, που καλλιεργείται στη νέα δομή της περιοχής, όπου αναπτύσσονται οι
πόλεις-κράτη με ποικιλία πολιτευμάτων και διοικητικών δομών. Η Αθήνα πρωτοστατεί με την ανάπτυξη της Δημοκρατίας που έγινε πρότυπο για όλο τον κόσμο επί πολλούς αιώνες μέχρι και σήμερα, χωρίς να υστερούν πόλεις όπως, η Σπάρτη, η Κόρινθος, η Θήβα, τα Μέγαρα, η Ύδρα, η Κέρκυρα κ.α.

Η Αθήνα εκτείνει την επιρροή της στα παράλια της Μ.Ασίας, τη Β. Αφρική, τη Βαλτική, τη νότια Ιταλία και αλλού, όπου μπορούσαν να φθάσουν τα καράβια της (τριήρεις), πολεμικά ή εμπορικά. Στα παράλια της Μ.Ασίας αναπτύχθηκε ένας λαμπρός πολιτισμός που φώτιζε επί αιώνες την ανθρωπότητα.

Η Περσική λαίλαπα για να ξεχυθεί στην Ευρώπη και να την κατακτήσει, έπρεπε πρώτα να περάσει από την Ελλάδα. Πέραν τούτου “ο Μεγάλος Βασιλιάς” δεν μπορούσε να ανεχθεί τους Έλληνες να στέκονται
εμπόδιο στα επεκτατικά του σχέδια προς την Ευρώπη, διότι θεωρούσε την Ελλάδα «πύλη» της. «Ποιοι είναι αυτοί οι Σπαρτιάτες που θα μου κλείσουν το δρόμο», είπε ο Ξέρξης μετά από την επίσκεψη πρεσβευτών από τη Σπάρτη που του διεμήνυσαν ότι δεν μπορεί να περάσει από την Ελλάδα αν δεν νικήσει τους Σπαρτιάτες .

Το ποιοί ήταν αυτοί οι Έλληνες, το είχε αισθανθεί νωρίτερα ο Δαρείος  στο Μαραθώνα από τους Αθηναίους του Μιλτιάδη και  ο ίδιος ο Ξέρξης και οι στρατηγοί  του στις Πλαταιές από τον Παυσανία, στη Σαλαμίνα από το στόλο των Αθηναίων με το Θεμιστοκλή και τέλος  υποκλήθηκε και προσκύνησε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα και τους τριακόσιους   πολεμιστές του, που θυσιάστηκαν στις Θερμοπύλες σε έναν άνισο αγώνα (300 απέναντι στην υπερδύναμη των  800.000 ανδρών).

Στο τέλος γύρισε ντροπιασμένος στην Περσία με τα υπολείμματα του στρατού του και δεν ξαναεπιχείρησε, αφήνοντας την Ευρώπη αλώβητη.

Ο Μ. Αλέξανδρος στη συνέχεια προελαύνοντας μέχρι τον Ινδό ποταμό, έκλεισε το κεφάλαιο “Περσική φωτιά” (Tom Holland), που άρχισε το 480 π.Χ., σαράντα δηλαδή χρόνια πριν ο Ηρόδοτος αρχίσει να γράφει την ιστορία του. Οι Ασιάτες, γράφει ο Ηρόδ
οτος, θεωρούσαν πάντοτε την Ευρώπη ως έναν τόπο εχθρικό και ασυμφιλίωτα ξένο, γι’αυτό δεν έπαψαν ποτέ να βλέπουν τους Έλληνες ως θανάσιμους εχθρούς που τους έκλειναν το δρόμο προς τον τελικό στόχο, που ήταν η κυριαρχία στη σημερινή γηραιά ήπειρο. Η κυριαρχία του παντοδύναμου και ακαταμάχητου Βασιλιά της Περσίας εκτεινόταν από τις Ινδίες μέχρι την Αίγυπτο και τις ακτές του Αιγαίου. Συνεπεία αυτών των κατακτήσεων, ο Ξέρξης κυβερνούσε ως ο απόλυτος κυρίαρχος του πλανήτη. Τα διαθέσιμα πολεμικά του αποθέματα, ήταν εκθαμβωτικά και απεριόριστα, που προκαλούσαν δέος. Η Ευρώπη δεν έμελε να γνωρίσει εισβολή άλλη παρόμοιας ισχύος με την εισβολή των Περσών στην Ελλάδα το 440 π.Χ., έως το 1944 και την D-Day, όπως έμεινε γνωστή η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία.

Η αλήθεια είναι ότι την εποχή εκείνη οι Έλληνες ήταν διαιρεμένοι σε μικρές πόλεις κράτη, που όμως θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως έναν και μοναδικό λαό, με κοινή γλώσσα, θρησκεία και έθιμα. Μεταξύ τους πολεμούσαν συνεχώς με διάφορες αφορμές, όμως είχαν ημέρες ανακωχής κάθε χρόνο με την
ευκαιρία των αθλητικών αγώνων στην Ολυμπία, το χώρο που ανάβει σήμερα η Ολυμπιακή φλόγα. Αυτές οι μεταξύ τους συγκρούσεις τους διατηρούσαν συνεχώς ετοιμοπόλεμους, ακόμη και αυτή τη δημοκρατική Αθήνα. Βέβαια η Σπάρτη υπερτερούσε γιατί αυτή είχε εξελιχθεί σε μία, στην κυριολεξία, πολεμική μηχανή. Παρά την πολεμική υπεροπλία, η Περσία ηττήθηκε και ταπεινώθηκε στην Ελλάδα, σε στεριά και θάλασσα.

Η αντίσταση των Ελλήνων και η νικηφόρος για τους Έλληνες έκβαση του πολέμου, καθώς και η οριστική σωτηρία της Ευρώπης έχει κριθεί ιστορικά 2.500 χρόνια τώρα και δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση.

Ο Τζων Στιούαρτ Μιλ ισχυρίσθηκε ότι «η μάχη του Μαραθώνα, ως γεγονός, για την Αγγλία έχει μεγαλύτερη σημασία από τη μάχη του Χέϊστιγκς.»

Ο Χέγκελς, σε τόνο ιδιαίτερα θερμό για Γερμανό φιλόσοφο, διακήρυξε ότι: «ο κόσμος όλος κρεμόταν από μία κλωστή»

Αν οι Πέρσες είχαν κατακτήσει την Ελλάδα, οι Αθηναίοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να αναπτύξουν την μοναδική, δημοκρατική τους συνείδηση και να την μεταλαμπαδεύσουν στα πέρατα της Ευρώπης. Πολλά χαρακτηριστικά στοιχεία του Ελληνικού πολιτισμού θα είχαν εξαφανισθεί και η κληρονομιά που μεταγγίστηκε στην Ευρώπη μέσω της Ρώμης και του Βυζαντίου στη συνέχεια (330 μ.Χ.), θα ήταν ασήμαντη έως μηδαμινή. Η Δύση, όχι μόνο θα αποτύγχανε στον πρώτο της αγώνα να επιβιώσει και να μείνει ανεξάρτητη, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ ως οντότητα, αν οι Έλληνες υπέκυπταν στον εισβολέα Ξέρξη.

Είναι εύλογο λοιπόν να χρησιμοποιείται η ιστορία των Περσικών πολέμων ως θεμελιώδης μύθος του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, ως αρχέτυπο θριάμβου της ελευθερίας κατά της σκλαβιάς και της δημοκρατικής αρετής ενάντια στον αποχαυνωτικό δεσποτισμό. Ορδές Ασιατών, που σύρονταν στη μάχη με την απειλή του μαστιγίου, ένας Σπαρτιάτης Βασιλιάς, ο Λεωνίδας αποφασισμένος να νικήσει ή να πεθάνει, ένας παραδειγματικός θάνατος, καθώς αυτός και οι τριακόσιοι του εξολοθρεύτηκαν σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Αυτό το γεγονός τα είχε όλα.

Στις αρχές του 16ου αιώνα ο μέγας Γάλλος δοκιμιογράφος Μονταίν ισχυρίσθηκε πως, «παρότι άλλες μάχες που έδωσαν οι Έλληνες ήταν οι πιο λαμπρές νίκες που είδε ποτέ ηλίου φως, η συνδυασμένη δόξα τους δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με την ένδοξη ήττα του Βασιλιά Λεωνίδα και των ανδρών του στον αυχένα των θερμοπυλών.»

Δυόμισι αιώνες αργότερα, ο λόρδος Βύρων, βλέποντας την Ελλάδα να μαραζώνει ως επαρχία του Τούρκου Σουλτάνου, βρήκε το πιο ψυχωμένο κάλεσμα στα όπλα:

«Γη! Βγάλε από τα σωθικά σου
Ένα μέρος από τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες!
Από τους τριακόσιους μόνο τρεις δώρισέ μας,
για να κάνουμε νέες Θερμοπύλες!»

Ο Ουίλιαμ Γκόλντινγκ όταν επισκέφθηκε τις Θερμοπύλες, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, αναρωτήθηκε γιατί ένιωσε τόσο συγκινημένος παρά το γεγονός ότι η Σπάρτη υπήρξε στην ουσία μια αυταρχική, βάναυση και πληκτική πόλη. Η ερμηνεία που δίνει ο ίδιος ακολουθεί: «Δεν είναι απλώς ότι το ανθρώπινο πνεύμα αντιδρά πέρα από κάθε λoγική σε μια ιστορία θάρρους και θυσίας, όπως ένα ποτήρι του κρασιού δονείται στον ήχο του βιολιού. Είναι επίσης ότι, πηγαίνοντας πίσω στους αιώνες, διαπιστώνει ότι εκείνος ο λόχος παρατάχθηκε επάνω στη γραμμή της Ιστορίας. Στο γεγονός ότι σήμερα μπορώ να πάω όπου θέλω και να γράψω ότι θέλω, υπάρχει μια δόση Λεωνίδα. Χάρη σε αυτόν είμαστε ελεύθεροι.»

Επί 400 χρόνια, από το 1453 με την άλωση της Κωνσταντινούπολης έως το 1821 με την Ελληνική επανάσταση, η Ελλάδα έμεινε υπόδουλη υπό το Οθωμανικό ζυγό, κάτω από ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες. Κάτω από φοβερές δοκιμασίες και προσπάθειες εξισλαμισμού, η Έλληνες διατήρησαν την Εθνική τους συνείδηση, τη γλώσσα , τη θρησκεία τα ιδανικά τους και την ανάμνηση του πολιτισμού τους, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα Έθνος και το κόσμημα που δώρισε ο Δίας στην Ήρα δεν χάθηκε πάλι, ούτε κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες.

Στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, η μικρή Ελλάδα αρνήθηκε τη συνεργασία και δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από την τότε φασιστική Ιταλία, της οποίας τις επίλεκτες στρατιές κατατρόπωσε στα βουνά της Αλβανίας (ήταν Οκτώβριος του 1940). Ο Χίτλερ στη συνέχεια αποφάσισε να ξεπλύνει την ντροπή του Μουσολίνι, που θυσίασε το στρατό του και επετέθη ασυλλόγιστα σε περίοδο χειμώνα (28η Οκτωβρίου 1940), πάνω στα Ηπειρωτικά βουνά με μια αίσθηση σιγουριάς ότι θα έκανε έναν απλό περίπατο δύο ημερών για να φθάσει στη Ναύπακτο. Ήταν το τραγικό του λάθος, γιατί υπερτίμησε τις δυνατότητες της τεράστιας υπεροπλίας του, σε τεχνολογία, άρματα και αεροπορία, έναντι της φτωχής Ελλάδος. Ανεξάρτητα από όσα λέμε, που υποβαθμίζουν σε ένα βαθμό την επιτυχία του Ελληνικού στρατού στα Αλβανικά βουνά, ο Μουσολίνι εθεωρείτο ως ο μεγαλύτερος ηγέτης της Ευρώπης εκείνη την εποχή και ο στρατός του ακατανίκητος. Τα ειρωνικά σχόλια, τα τραγούδια που τον γελοιοποιούσαν και η αναφορά στους γελοίους «μακαρονάδες» Ιταλούς, δεν εκφράζουν την πραγματικότητα και δεν προσφέρουν παρά μόνο υποβάθμιση της επιτυχίας των Ελλήνων στους μήνες που ακολούθησαν την 28η Οκτωβρίου του 1940.

Η Ελλάδα ήταν από τις λίγες Ευρωπαϊκές χώρες που αντιστάθηκαν στον άξονα. Παρατάχθηκε απέναντι στους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1941, στα Βόρεια οχυρά της που είχαν σχεδιασθεί και κατασκευασθεί σε μια άλλη εποχή, για άλλες συνθήκες. Ήταν τοποθετημένα σε μια πολύ εκτεταμένη συνοριακή γραμμή προς την εχθρική Βουλγαρία, που εποφθαλμιούσε τη Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες. Γνώριζαν πολύ καλά οι Έλληνες ότι με έναν ελιγμό οι Γερμανοί θα βρισκόταν πίσω από αυτά τα οχυρά, όπως και έγινε. Αυτό το γνώριζαν από την ιστορία, από τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα, που είχαν αποδείξει ότι ένας πολυάριθμος στρατός αντιμετωπίζεται σε στενό μέτωπο. Θα μπορούσαν ως εκ τούτου να αντιμετωπίσουν τους Γερμανούς στα στενά των Τεμπών, όμως δεν το έκαναν.

Θέλοντας να προστατεύσουν τη Μακεδονία, έστω και σε μια απέλπιδα προσπάθεια, επέλεξαν την οδό της θυσίας, όπως είχαν κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν. Επέλεξαν να ηττηθούν στρατιωτικά, παρά να ταπεινωθούν εθνικά.

Το Γ’ Ράϊχ και ο Χίτλερ προσωπικά δεν μπορούσε να φαντασθεί, όπως έλεγε, ότι οι Έλληνες μετά από 23 Αιώνες θα παρέμεναν οι ίδιοι «τριακόσιοι» που θα αποφάσιζαν να θυσιαστούν διασκεδάζοντας, για να δρέψουν και πάλι μια «περήφανη ήττα». Ήδη οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές είχαν πάρει μια γεύση από τους Έλληνες στη μάχη της Κρήτης, όπου τους αντιμετώπισαν με νύχια και με δόντια άτακτοι πολίτες οπλισμένοι με αξίνες και με φτυάρια. Αυτό τον ηρωϊσμό οι Κρητικοί τον πλήρωσαν με εκτελέσεις χωρίς δίκη με το πρόσχημα ότι ο στρατός ήταν άτακτος και συνεπώς δεν ίσχυαν οι κανόνες του τακτικού πολέμου. Με τον τρόπο αυτό εκτελέστηκαν 3.000 άνδρες με συνοπτικές διαδικασίες.

Στη συνέχεια και ενώ η χώρα βρισκόταν υπό κατοχή, οι Έλληνες ανέπτυξαν Εθνική Αντίσταση
πλαγιοκοπώντας τον κατακτητή μέχρι την τελική νίκη των συμμαχικών στρατευμάτων. Αυτή την αλύγιστη δύναμη της αντίστασης οι Έλληνες την πλήρωσαν πολύ ακριβά.

Η Χώρα γέμισε ερείπια, λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς, τους Βουλγάρους και τους Ιταλούς και μόνο από την πείνα πέθαναν 300.000 Έλληνες σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, πέραν των χιλιάδων που χάθηκαν στις μάχες , στην αντίσταση , στις εκτελέσεις. Κάηκαν 1700 χωριά και εκτελέστηκαν οι άρρενες άνδρες τους, αλλά και παιδιά. Στο τέλος του πολέμου υπολογίστηκε ότι η Ελλάδα έχασε το 13% του νέου πληθυσμού της. Παρέλυσε κάθε ίχνος ζωής και όμως η Ελλάδα και πάλι επέζησε.

Η οικονομική της καταστροφή ήταν τεράστια από την εξαφάνιση κάθε παραγωγικής διαδικασίας, κυρίως όμως από το υψηλό κόστος της συντήρησης των δυνάμεων κατοχής που της επεβλήθη και από το δυσβάσταχτο υποχρεωτικό δάνειο των 3.5 δις. δολαρίων που την υποχρέωσαν οι Γερμανοί να λάβει, για να συντηρεί τα κατοχικά στρατεύματα.

Σήμερα, ο τεράστιος οικονομικός πόλεμος σε βάρος της, απειλεί ακόμη και την Εθνική της κυριαρχία…και πάλι όμως η Ελλάδα θα κερδίσει τη μάχη.

Θα κερδίσει τη μάχη και θα βγει ζωντανή, γιατί από τη μικρή αυτή χώρα που δίδαξε αγώνες, ξεκίνησε και ο πολιτισμός της Ευρώπης, όπου η πολιτιστική θρυαλλίδα του Βυζαντίου (330 μ.Χ.), απετέλεσε τη βάση για την πολιτιστική και την πολιτισμική της αναγέννηση.

Η γένεση και η ουσία του Ευρωπαϊκού κόσμου δε μπορεί να γίνει νοητή, αν δεν την αναγάγουμε στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, στη Ρωμαϊκή πολιτειακή παράδοση και νομοθεσία, στον Χριστιανισμό και στο βάρβαρο και ακμαίο αίμα των λαών του Βορρά. Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα από την πλευρά του έδωσε στο νεώτερο δυτικό κόσμο τα αντικειμενικά μέτρα του ωραίου, του αγαθού και της αλήθειας.

Θα βγει ζωντανή γιατί θα την κρατήσουν ζωντανή τα παιδιά της τα προγενέστερα και τα σημερινά, όπως οι φιλόσοφοι Πλάτωνας, Σωκράτης, Αριστοτέλης, οι φιλόσοφοι μαθηματικοί Δημόκριτος και Πυθαγόρας, ο φιλόσοφος φυσικός Θαλής, οι ιστορικοί Θουκυδίδης και Ηρόδοτος, ο επικός ποιητής Όμηρος, οι τραγικοί ποιητές Αισχύλος, Ευριπίδης, Σοφοκλής, ο κωμικός ποιητής Αριστοφάνης, ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός, θεμελιωτής και θεός της ιατρικής, αντίστοιχα και βέβαια ας μην ξεχνάμε αυτούς που στέριωσαν τη Δημοκρατία(Περικλής), την τάξη και το νόμο(Λυκούργος), που προστάτευσαν τη Ελλάδα και τους Έλληνες, ο Θεμιστοκλής, ο Παυσανίας, ο Λεωνίδας, ο Μιλτιάδης, ο Μέγας Αλέξανδρος. Οι παραπάνω είναι ένα μικρό δείγμα από τους θεμελιωτές του Ελληνικού Έθνους και του Ελληνικού πολιτισμού. Μύριοι άλλοι λόγιοι, φιλόσοφοι, ποιητές, μαθηματικοί, γλύπτες, αρχιτέκτονες και διαπρεπείς Βασιλείς, Στρατηγοί, αρχηγοί πόλεων-κρατών, σημάδεψαν με την παρουσία τους και λάμπριναν την ιστορία του μικρού αυτού τόπου.

Και για να μην ξεχνάμε τη συνέχεια και τους νεώτερους, ο Κορνάρος, ο Βαλαωρίτης, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Παπαδιαμάντης, ο Καρκαβίτσας, ο Μελάς, ο Σικελιανός, ο Θεοτοκόπουλος  (El Greco), ο Καζαντζάκης, ο Βάρναλης, ο Σεφέρης , ο Ρίτσος, ο Ελύτης κ.α.

Κράτησα στο τέλος τον Εθνικό μας ποιητή, το δημιουργό του Ύμνου στην Ελευθερία, το Διονύσιο Σολωμό.

Κλείνω με την προτροπή του:

Φίλοι μου, δεν είμαι ιστορικός, δεν είμαι συγγραφέας, είμαι ένας Παιδίατρος που αισθάνομαι περήφανος για την καταγωγή μου! Έγραψα αυτό το κείμενο, με όσες δυνάμεις και γνώσεις μπορούσα να έχω. Ουσιαστικά περπάτησα σε λιβάδια ξένα για μένα και δεν ξέρω αν τα κατάφερα!

Η μετάφραση στην Αγγλική αποσκοπεί στο φρεσκάρισμα των γνώσεων των Ελλήνων, κυρίως όμως για να γνωρίσουν την Ελλάδα επισκέπτες της ιστοσελίδας που δεν είναι Έλληνες και τυχαία βρέθηκαν σ’αυτή.

Για τα όποια λάθη ή παραλείψεις ζητώ συγγνώμη.
Είναι ευπρόσδεκτες οι συστάσεις σας στη στήλη επικοινωνίας.

Θερμά σας ευχαριστώ!

Παν. Γ. Σπυρίδης