…ακούγεται η φωνή της γιαγιάς, που ακόμη δεν κρέμασε το παλτό μπαίνοντας στο σπίτι της κόρης της, πήρε την κατάσταση στα χέρια της και άρχισε να δίνει εντολές!!!

Ας δούμε όμως γιατί ήρθε εσπευσμένα η γιαγιά στο σπίτι της κόρης της και έκανε ολόκληρο ταξίδι Κερατσίνι – Ζωγράφου: α) στο σπίτι της κόρης της μπορεί να πάει  απρόσκλητη. Στο σπίτι του γιου της πηγαίνει η “άλλη” η συμπεθέρα. Για να πάει η ίδια πρέπει να μεσολαβήσει το Υπουργείο Εξωτερικών. β) Πήγε λοιπόν στην κόρη της γιατί της τηλεφώνησε ότι το παιδί ξύπνησε έκανε δύο εμετούς με το γάλα και έβγαλε το γάλα και το χθεσινοβραδυνό φαγητό. Έχει λίγο πυρετό, τώρα όμως είναι ήσυχο και κοιμάται.

Δεν είναι θεσμοθετημένο να έχει το πάνω χέρι η γιαγιά από τη μητέρα του μωρού, αλλά οι άγραφοι νόμοι (το κατά παράδοση δίκαιο που λέμε), είναι ισχυρότερο από τους γραμμένους νόμους, τους οποίους κατά παράδοση πάλι ή κατ’ έθιμο που λέμε, τους έχουμε γραμμένους!

Ξαναγυρίζουμε στην εντολή της γιαγιάς για άμεση επικοινωνία με τον παιδίατρο.

“Μαμά, η ώρα είναι τρείς το μεσημέρι και ο άνθρωπος πιθανόν να ξεκουράζεται. Άλλωστε το παιδί είναι ήσυχο και κοιμάται.”

“Δεν με νοιάζει αν ξεκουράζεται, πρέπει να πάρεις οδηγίες. Μπορεί να ξυπνήσει και να ξανακάνει εμετό”

Το παιδί για την ολοκλήρωση της ιστορίας, ξυπνησε αργότερα, ζήτησε να φάει, του έδωσαν μικρά και συχνά γεύματα, εκανε πάλι έναν χαμηλό πυρετό και τελικά είχε μία ιογενή λοίμωξη.

Ας δούμε όμως και ένα άλλο σενάριο

“Γιώργο το παιδί έκανε δύο εμετούς και δεν το βλέπω καλά,” λέει η Μαίρη στον άντρα της.

“Άσε ρε Μαίρη με τις υστερίες σου. Το γρουσούζεψες και χάσαμε το πέναλτυ. Κάτι θα έφαγε στο σχολείο από κείνα τα σκατολοΐδια που κουβαλάνε στα γενέθλια και το πείραξε,” λέει ο Γιώργος χωρίς να πάρει τα μάτια του ούτε δευτερόλεπτο από την τηλεόραση.

“Μα κάνει και λίγο πυρετό.”

“Δεν πειράζει. Και εγώ μικρός έκανα και λίγο πυρετό όταν έκανα εμετούς.”

“Γιώργο ανησυχώ. Το παιδί δεν είναι καλά, όλο θέλει να κοιμάται, πονάει το κεφάλι του και ο πυρετός ανεβαίνει. Σήκω και πάρε το γιατρό, εσένα σε ακούει περισσότερο.”

“Δεν τον παίρνω, θα βλέπει και αυτός ποδόσφαιρο. Άσε τον άνθρωπο να χαλαρώσει λίγο! Θα τον πάρουμε αύριο το πρωί.”

Το πρωί το παιδί βρέθηκε στην Eντατική του Nοσοκομείου Παίδων!

Δύο σενάρια με διαφορετική έκβαση. Το πρώτο γεμάτο υπερβολή και το δεύτερο το ‘‘δε βαριέσαι’’, ή η απλούστευση ή μάλλον η υπεραπλούστευση σε όλο το μεγαλείο της.

Κάπου στη μέση βρίσκεται η σωστή συμπεριφορά και η αντίδραση του ανθρώπου, που μπορεί μεν να μην έχει σχέση με την Iατρική, έχει όμως κοινό νου και ένστικτο και είναι απαλλαγμένος από άγχη και προκαταλήψεις.  Αν είναι άνθρωπος του τι με νοιάζει για τον άλλο,  όπως η παραπάνω γιαγιά, θα πρέπει να ξεχωρίζει κάποιες στιγμές που θα πρέπει να ελέγχει τον εαυτό της, τουλάχιστον για χάρη του εγγονού της. Γιατί την άλλη φορά που θα δει ο γιατρός το τηλέφωνό της στην οθόνη, σε ακατάλληλη ώρα, δεν θα απαντήσει και μπορεί τότε να υπάρχει εξαιρετική ανάγκη. Στη δεύτερη περίπτωση, του  «ρίσκου», όπως ο Γιώργος, πρέπει να μπορεί να ξεχωρίζει που πρέπει να διακινδυνεύει και που όχι.

Το ελληνικό σύστημα υγείας φίλοι μου, είναι φτιαγμένο στα μέτρα του παιδιού. Πλεονεκτεί έναντι των αντίστοιχων συστημάτων των περισσότερων Ευρωπαϊκών χωρών, γιατί η Ιατρική στα Ελληνόπουλα  προσφέρεται  από Παιδίατρους και μόνο από αυτούς, και όχι μόνο, αλλά έχουν οι γονείς τη δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας, ιδιαίτερα τώρα με τα κινητά τηλέφωνα που δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει.

Στην επικοινωνία αυτή δια τηλεφώνου θα αναφερθώ παρακάτω, με βάση τα σενάρια που περιέγραψα.

Στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχει μία σχετική τάξη. Υπάρχουν κανόνες που τηρούνται σε σημαντικό βαθμό και θα περίμενε κανείς ότι το ίδιο θα ίσχυε και στη σχέση γονέων – Παιδιάτρων. Θα έλεγα ότι και εδώ υπάρχει ένας σεβασμός από το μεγάλο ποσοστό των γονέων, υπάρχει όμως ένα ποσοστό που μπορεί να είναι 10 – 15% όπου καταστρέφει τα πάντα και τσακίζει νεύρα. Μετά από μία πολύχρονη ενασχόληση με το επάγγελμα του Παιδιάτρου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το 90% των τηλεφωνημάτων γίνεται από το 10% των γονέων και με αυτό το ποσοστό θα ασχοληθώ παρακάτω.

Δυστυχώς για τους γονείς αυτούς δεν υπάρχουν κανόνες, γιατί πίσω από κάθε επικοινωνία εκτός κάθε λογικής, υπάρχει η δικαιολογία ότι πρόκειται για την υγεία ενός παιδιού που είναι ιερή και απαιτείται σεβασμός. Για το σεβασμό και την προσοχή που απαιτεί η υγεία του παιδιού δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση και θα προσέθετα ακόμη ότι τον ίδιο σεβασμό απαιτεί και η υγεία του ενηλίκου.

Τα παραπάνω όμως δεν είναι δυνατόν να αποτελούν άλλοθι για οποιαδήποτε ενέργεια που είναι έξω από τα όρια της κοινής λογικής, και που στην κυριολεξία και όχι χάριν λόγου ή έμφασης, βλάπτει την υγεία του άλλου και εν προκειμένω του Παιδιάτρου. Να είστε βέβαιοι φίλοι γονείς, ότι πολύ συχνά οι σφύξεις του παιδιάτρου καθώς και η αρτηριακή πίεση βρίσκονται στα ύψη, άλλοτε ένεκα της υγείας του παιδιού και άλλοτε εξ’αιτίας σας.

Λίγο είναι τα επαγγέλματα φίλοι γονείς – και τα περισσότερα αφορούν ειδικότητες της Ιατρικής – όπου δεν υπάρχει για τον ασκούντα η λέξη ‘‘ωράριο’’, ‘‘ημερολόγιο’’ ή  ο όρος ‘‘προσωπική στιγμή’’. Στον Παιδίατρο, τα παραπάνω βρίσκουν πλήρη εφαρμογή. Αυτός βρίσκεται στην κορυφή.

Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις από τους γονείς για να μεγαλώσει σωστά και με ασφάλεια ένα παιδί. Αρκεί να επιτρέψουν στο ένστικτό τους να ξεδιπλωθεί και να μην το καταπιέζουν. Και για να λειτουργήσει σωστά και εποικοδομητικά αυτό το ένστικτο, θα πρέπει να απαλλαγούν οι γονείς από τους διάφορους “ειδικούς” και “ειδικές” γύρω τους που τα ξέρουν όλα γιατί μεγάλωσαν δύο παιδιά και δύο εγγόνια, να αποβάλλουν τα άγχη τους με τη βοήθεια του Παιδιάτρου και συγχρόνως να αντιληφθούν ότι έγιναν γονείς και οι πολλές και ιδίως οι περιττές στιγμές της προσωπικής ζωής, έχουν τελειώσει σε σημαντικό βαθμό. Τουλάχιστον 2-3 τηλεφωνικές κλήσεις δέχεται εβδομαδιαίως κάθε συνάδελφος με ερωτήματα του τύπου. «Το παιδί έχει από την Τρίτη πυρετό έως 39, όπως σας είπα στο τηλέφωνο. Σήμερα Παρασκευή έχει δέκατα και ένα μέτριο βήχα, Μπορούμε να πάμε αύριο στα χιόνια;  Ξέρετε έχουμε κλείσει δωμάτιο εδώ και ένα μήνα». Τώρα, νέοι γονείς, υπάρχει οικογένεια και ευθύνες και μάλιστα ένα παιδί και αυτό άρρωστο.

Όχι δεν μπορείτε να πάτε στα χιόνια χωρίς κίνδυνο να επιδεινωθεί η υγεία του και το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό. Παρά ταύτα προσπαθείτε να βρείτε ένα άλλοθι για να κάνετε κάτι που το θέλατε πολύ, αλλά δεν θέλετε  οι  ίδιοι να αναλάβετε αυτή την ευθύνη. Πρέπει να έχετε μια ακλόνητη δικαιολογία προς όλους του περιβάλλοντος που  σας λένε, «που ξεκινάτε με άρρωστο παιδί».

Να και μερικά από τα χιλιάδες παραδείγματα που θυμάμαι από την προσωπική εμπειρία και την εμπειρία συναδέλφων.

• Ώρα 3:00 π.μ… Το μωρό ήταν ανήσυχο και του κάναμε ένα ζεστό μπάνιο. Από την κρέμα που μας έχετε δώσει για το σώμα, να βάλω και στο πρόσωπο; Ή μόνο στο σώμα;

• Ένα Σάββατο από το πρωί έως το βράδυ έγιναν σε συνάδελφο 22 τηλεφωνικές κλήσεις, για ένα εξάνθημα στο πρόσωπο. (Βλέπετε, τώρα με την τεχνολογία μπορεί κανείς να τις καταγράφει)

• Ώρα 12:30 μεσάνυχτα (Σάββατο). Μου δώσατε το γάλα Ν^ο 2  μόλις συμπληρώσει τον 5^ο μήνα. Τον κλείνει τη Δευτέρα. Επειδή μας τελείωσε το Ν^ο 1, μπορώ να αρχίσω από τώρα το Ν^ο 2;

• Κυριακή μεσημέρι 14:45. έχουμε με τον άνδρα μου μια διαφωνία, το πουλάκι του γιού μας μέσα στην πάνα να βλέπει προς τα πάνω ή προς τα πλάγια;

• Μεσημέρι 15:00. η μικρή έχει πυρετό και μου είπατε να παίρνει 6ml Depon πριν από 15 μέρες που είχε πυρετό, την ίδια ποσότητα θα δώσω και τώρα;

• Μεσημέρι 16:00 Κυριακής. Είμαστε στο δρόμο Ναυπλίου – Άργους και βρήκαμε μανταρίνια. Μπορώ να αγοράσω και να τα δίνω αντί για πορτοκάλι;

• Η μικρή έκανε από το πρωί τρεις εμέτους. Μπορώ το μεσημέρι να δώσω ψαρόσουπα; Έχω φρέσκο μπακαλιαράκι που έφερε ο παππούς της.

• Έχει πυρετό από την Παρασκευή και σήμερα Κυριακή κατέβηκε στους 37,7^ο C. Μπορεί να πάει σε ένα πάρτυ;

• Ώρα 1.00. Ο μπέμπης δεν λέει να κοιμηθεί, ενώ δεν είναι ανήσυχος. Τι να κάνουμε;….κ.ά, κ.ά.

Και τώρα οι δικές μας ευθύνες. Οι ευθύνες των παιδιάτρων, γιατί έχουμε αρκετό μερίδιο από αυτές!

Αν από την πρώτη μέρα της επαφής μας με τους γονείς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τονίζαμε ότι το παιδί τους, με εξαίρεση τις σοβαρές ασθένειες, μπορεί να μεγαλώσει ακόμη και χωρίς εμάς, χωρίς δηλαδή να έχει ο κάθε ένας και από έναν Παιδίατρο στο τσεπάκι του, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Έτσι κάπως ήταν παλαιότερα και τα παιδιά θήλαζαν περισσότερο, δεν είχαν αναγωγές για να κάνουν υπερηχογραφήματα και να παίρνουν ειδικά γάλατα, αλλεργίες στο γάλα της αγελάδας, τροποποιημένα γάλατα, πολτοποιημένες τροφές σε μέγεθος μικρομορίου διάσπασης, ψυγείο, βραστήρες, θηλές από σιλικόνη, πάνες από ειδικό υλικό, υποαλλεργικά σαπούνια, χίλια είδη κρέμας για το δέρμα κ.α. και κυρίως δεν είχαν εμάς να τους γεμίζουμε άγχος με άπειρες λεπτομέρειες για τα πιο απλά πράγματα, ακόμη και για αυτά που δεν ασχολείται καν η ιατρική επιστήμη, αλλά ανήκουν στην κατηγορία των παραδόσεων και των δοξασιών.

Συχνά δεν εφαρμόζουμε αυτά που ξέρουμε πολύ καλά, για να μην δυσαρεστήσουμε τους γονείς, που θέλουν να έχουν άποψη. Εξαιτίας αυτού του λόγου δεν εφαρμόζουμε πάντοτε αυστηρά  αυτά που μάθαμε.

Άλλοτε πάλι και προκειμένου για αρρώστια, καθόμαστε και συζητούμε μαζί τους για την προτεινόμενη θεραπεία, λες και κάνουμε Ιατρικό συμβούλιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που βάζουμε στην κρίση τους την οποιαδήποτε απόφαση που σχετίζεται με την αναληφθείσα από μέρους μας ευθύνη, ζητώντας την έγκριση της ιατροφιλοσοφικής τους τοποθέτησης.

Όλα όμως τα παραπάνω δημιουργούν περισσότερη  σύγχυση, ανησυχία, πανικό και ανασφάλεια που αυξάνει ακόμη περισσότερο όταν στις συναντήσεις τους οι μητέρες ανταλλάσουν απόψεις και ακούει κανείς: «Έτσι μου είπε ο δικός μου». «Μα ο δικός μου, μας είπε ακριβώς τα αντίθετα» ή άλλα είπε στη Χριστίνα «ο δικός της». Να σημειώσω κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ότι το «ο δικός μου» ή «ο δικός σου» αναφέρεται στον Παιδίατρο, για να μην αναφερθώ και στην προσφώνηση με το μικρό όνομα.

Για να γυρίσουμε στην πρώτη επαφή, για τα απλά πράγματα, καθώς και για την κάλυψη των βασικών αναγκών ενός νεογνού ή ενός βρέφους, μία μητέρα δεν χρειάζεται εκπαίδευση με εξαντλητικές λεπτομέρειες γιατί χάνει και τις συμβουλές για τα βασικά που πραγματικά χρειάζεται, ενώ για τα περισσότερα το μητρικό της ένστικτο είναι ο καλύτερος πιλότος. Το ένστικτο αυτό το εξουδετερώνει, το μηδενίζει θα έλεγα το περιβάλλον της μητέρας και σε κάποιο βαθμό και εμείς.

Αν μπορούσαν να αντιληφθούν τα άλλα θηλαστικά τον τρόπο που μεγαλώνουν τα ανθρωπάκια, θα κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια.

Βλέπετε τα άλλα θηλαστικά δεν έχουν παιδο-κτηνίατρο που να ξέρει τη γλώσσα τους και να επικοινωνεί.  Ότι κάνουν, το κάνουν καλά με οδηγό το ένστικτό τους και μόνο με αυτό.

Να μη μακρυγορούμε άλλο. Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να προσθέσω και άλλα γνωστά για να σας πείσω ότι η επικοινωνία γονέων-Παδιάτρων, πάσχει και πάσχει από λίγο έως αρκετά.

Εκείνο που και οι δύο πλευρές επιδιώκουν είναι η καλή υγεία (σωματική και ψυχική) των παιδιών και αυτό είναι το ζητούμενο.

Οι γονείς όμως θα πρέπει να αντιληφθούν ότι διάλεξαν με τα όποια κριτήριά τους, γιατρό και όχι υπηρετικό προσωπικό. Είναι επιβεβλημένο να έχουν το γιατρό διαθέσιμο σε μία δύσκολη στιγμή. Όμως πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν τη δύσκολη αυτή στιγμή και να την ξεχωρίζουν  από αυτή που μπορεί να περιμένει κάποια ώρα ή κάποιες ώρες που είναι αυτές που ονομάζουμε «κοινής ησυχίας», γιατί ο Παιδίατρος έχει οικογένεια, έχει παιδιά, έχει προσωπική ζωή, έχει ανάγκη από λίγη ξεκούραση.

Οι Παιδίατροι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι κατέχουν μία επιστήμη ιδιαίτερα νευραλγική,  σημαντική και δύσκολη. Πρόκειται για την ιατρική, την συνολική ιατρική θα έλεγα, ατόμων ηλικίας από 0-15 ετών. Είναι όλη η παθολογία, η χειρουργική, η ορθοπεδική, η λαρυγγολογία, η ενδοκρινολογία, η  γαστρεντερολογία, η καρδιολογία, τα γενετικά νοσήματα, τα μεταβολικά νοσήματα, οι λοιμώξεις συγγενείς και επίκτητες, η πρόληψη και ότι άλλο μπορεί να φαντασθεί κανείς για την ηλικία αυτή .

Την επιστήμη αυτή πρέπει να την διατηρήσουμε στο ύψος και τη θέση που της ανήκει και να μην την αφήνουμε να ευτελίζεται  εξαιτίας του γεγονότος ότι έχουμε γίνει πολλοί, τα παιδιά σχετικά λίγα για τον αριθμό τον δικό μας, οι γεννήσεις μειωμένες και η επαγγελματική επικράτηση δύσκολη.

Θα πρέπει να ασχολιόμαστε με τα σημαντικά των παιδιών και όχι με τα ασήμαντα, αυτά που μας κάνουν να μοιάζουμε παιδονόμοι, μεγείρισες, νοσηλευτές, βρεφοκόμοι κλπ και να δίνουμε εκ τούτου το δικαίωμα στους γονείς να λένε «ο δικός μου», «ο δικός της», «έφερα το γιατρό στο σπίτι»,όπως θα έφερνε τον ηλεκτρολόγο, τον υδραυλικό, τον ελαιοχρωματιστή που τους φέρνει όχι γιατί τα επαγγέλματά τους δεν είναι αξιοπρεπή, αλλά διότι το αντικείμενο της δουλειάς τους δεν μπορεί να μετακινηθεί.

Αν επισκεφθείτε τα διάφορα forum για γονείς θα δείτε πως κουρελιάζεται η αξιοπρέπειά μας με την ηλεκτρονική συζήτηση μεταξύ των νεαρών συνήθως μητέρων, «κορίτσια θα γεννήσω σε 1 μήνα και θέλω έναν παιδίατρο στην περιοχή Χολαργού ηλικίας 35-45 ετών, με ανάστημα 1,70, μελαχρινό με γαλάζια μάτια και ένα τηλέφωνο κρεμασμένο στο κάθε αφτί» ή «δεν τον θέλω τον δικό σου γιατί μου έρχεται μεγάλος». «Βέβαια είναι έμπειρος, αλλά βρε παιδί μου θα τον ήθελα μικρότερο». Λες και ζητάνε γαμπρό, κουτάβι, γατάκι κλπ. «δεν την θέλω αυτή γιατί έμαθα ότι έχει δύο παιδιά. Τα δικά μου θα κοιτάζει ή τα δικά της» και άλλα πολλά φίλοι μου.

Αγαπητοί συνάδελφοι, στις δύσκολες αυτές μέρες προσπαθήστε να κρατήσετε τη σημαία της Παιδιατρικής ψηλά όπως της αξίζει. Να σταματήσουν οι εκπτώσεις και δεν εννοώ οικονομικές εκπτώσεις. Αυτές να τις κάνουμε. Εννοώ εκπτώσεις συμπεριφοράς που μόνο κακό θα κάνουν στη δουλειά μας τόσο βραχυπρόθεσμα, αλλά κυρίως μακροπρόθεσμα.

Πρέπει από εμάς να ξεκινήσει μια προσπάθεια για την εδραίωση ενός αμοιβαίου σεβασμού με τους γονείς. Ενός σεβασμού, που να οδηγεί σε μια ειλικρινή, ξεκάθαρη συνεργασία, για το καλό των παιδιών μας.

…αν μπορούσαν να αντιληφθούν τα άλλα θηλαστικά τον τρόπο που μεγαλώνουν τα ανθρωπάκια, θα κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια…