Προ  έτους έγραψα ένα άρθρο με τίτλο  «μήπως είναι ευκαιρία τώρα να γίνουμε και εμείς καλύτεροι;». Το άρθρο αυτό συνεχίζει μέχρι και σήμερα να βρίσκεται μεταξύ των πρώτων σε επισκεψιμότητα, κάτι που δεν το φανταζόμουν γιατί δεν περιείχε τίποτα περισσότερο από κάποιες διαπιστώσεις που αφορούν την καθημερινότητά μας και που όλοι συζητάμε και σχολιάζουμε. Τα σχόλιά μας γι’ αυτές τις διαπιστώσεις είναι συνήθως  επικριτικά, ενώ κάποιες φορές, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με φαινόμενα που γενικά προσβάλουν τον άνθρωπο, κουνάμε το κεφάλι μας δείχνοντας τη δυσφορία μας. Βέβαια συχνά -και πρέπει να το παραδεχθούμε- κάνουμε και εμείς τα ίδια πράγματα που κατακρίνουμε, απλά για τον εαυτό μας υπάρχει πάντα  μία δικαιολογία ( …αλίμονο, εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους).

Θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα και από αυτό θα πιάσω την ευκαιρία να ασχοληθώ με ένα από τα συχνότερα κακώς έχοντα. Πρόκειται για την κυκλοφοριακή μας συμπεριφορά που μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες μπορείς να συναντήσεις και όχι σε όλες από αυτές.

Γιος γνωστής μου οικογένειας οδηγούσε ένα 4X4 με μηχανή  4 λίτρα σε κεντρικό δρόμο και «προσπαθούσε» να περάσει όλα τα φανάρια με κόκκινο.  Τον συνέλαβε η τροχαία, του έβαλαν ένα χρηματικό πρόστιμο και του ζήτησαν να καταθέσει το δίπλωμα οδήγησης το οποίο και θα το κρατούσαν  επί 60 ημέρες. Το δίπλωμα τελικά δεν το κατέθεσε διότι όταν έχεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει με 200, συγκαταλέγεσαι μεταξύ των ‘‘μεγάλων ψαριών’’ όπως λέει ο λαός και το ‘‘δίχτυ’’ δεν μπορεί  να σε συγκρατήσει. Όπως ξέρετε αυτά τα δίχτυα πιάνουν μόνο μικρά ψάρια.

Έχουμε λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, να συζητήσουμε δύο θέματα:

1. 1. Οδική συμπεριφορά
2. Περί  «μεγάλων και μικρών ψαριών».

Στην κυκλοφοριακή μας συμπεριφορά  με την ιδιότητα του πεζού ή του οδηγού, αντικατροπτίζεται η παιδεία, η αγωγή και η μόρφωσή μας. Βέβαια δεν εννοώ  την Πανεπιστημιακή ή γενικότερα την Ακαδημαϊκή  μας μόρφωση. Aπό αυτές και απο masters, τίποτε άλλο. Αναφέρομαι στην αγωγή και την κοινωνική μας παιδεία. Αυτες οι δύο παιδείες (σχολική και κοινωνική), λες και αντιστρατεύονται  η μία την άλλη. Kαι αυτό το πετύχαμε εμείς οι Ελληνίδες και οι Έλληνες.

Για να τεκμηριώσω τα παραπάνω θα σας καλέσω να επισκεφτείτε ένα απόγευμα το «Φάρο Ψυχικού», εκεί όπου υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση αυτοκινήτων 2000 – 4000 κ.εκ, γόνοι «καλών» οικογενειών που ήρθαν από τη Γενεύη και το Λονδίνο για διακοπές, πολλά Masters,  καυτά shorts,  πανάκριβες κολώνιες,  πουκάμισα όπου το πρώτο κουμπωμένο κουμπί βρίσκεται στον ομφαλό, μεσήλικες με κομοδινί μαλλιά που δεν τους χωράει το σπίτι και κατέβηκαν να διαβάσουν εφημερίδα σε ένα «ήσυχο» περιβάλλον όπου μιλούν  όλοι μαζί και κανένας δεν ακούει κανέναν,   κλπ. κλπ.

Όλη η ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από κάποια άλλη Χώρα που έχει λύσει όλα τα προβλήματα της, δεν χρωστάει πουθενά και οι πολίτες της ζουν σε ευδαιμονία. Όλοι αυτοί που στροβιλίζονται στο  χώρο που περιγράφω παραπάνω, δείχνουν σαν να μην έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στον τόπο αυτό και ζουν στον κόσμο τους. Λυπάμαι που το λέω, αλλά από αυτούς θα προκύψουν στο μέλλον οι «ηγέτες» της Χώρας.

Θα διαπιστώσετε επίσης ότι το υπόγειο Garage είναι άδειο, ενώ όλα τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα. Το οδόστρωμα έχει συχνά δύο λωρίδες σταθμευμένων αυτοκινήτων, πολλά αυτοκίνητα έχουν κλείσει κάποια άλλα, ενώ στα φανάρια εμπρός στο ΑΒ Βασιλόπουλος , υπάρχουν ένα ή δύο αυτοκίνητα που έχουν «κατοχυρώσει» την παράνομη στάθμευση έχοντας ανάψει τα alarm περιορισμένης στάθμευσης, ενώ η ιδιοκτήτρια (συνήθως είναι γυναίκα), έχει μπει στο super market για να ψωνίσει.

Όλα αυτά για κάποιους λόγους:

Να μην δώσουν 8 ευρώ στο parking.

Να δείξουν το αυτοκίνητό τους ή καλύτερα το αυτοκίνητο που ανήκει στον πατέρα κ.α, λιγότερο ή περισσότερο εκπληκτικά.

Παρόμοια φαινόμενα κυκλοφοριακής συμπεριφοράς που προσβάλλουν τον άνθρωπο και το περιβάλλον του θα τα συναντήσετε και σε άλλα προάστια υψηλού κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου, Κηφισιά, Γλυφάδα κ.α. Δεν θα τα συναντήσετε σε περιοχές με ‘‘λιγότερη μόρφωση’’, που δεν γνωρίζουν τι είναι Master , που δεν έχουν την δυνατότητα να έχουν αυτοκίνητο 2000 – 4000 κ. εκ., ούτε έχουν πατέρα με μεγάλη περιουσία. Ίσως θα δείτε εκεί αυτοκίνητα με έξι εξατμήσεις, με ανοιγμένη ηλιοροφή, με CD που παίζει και τρίζουν τα τζάμια των καταστημάτων, με ζάντες που με δυσκολία τις κυλάει το αυτοκίνητο κ.α.

Τα παραπάνω αποτελούν μία πτυχή της κυκλοφοριακής συμπεριφοράς μας και συνεχίζουμε.

Το προσπέρασμα από δεξιά και αριστερά με επικίνδυνες σφήνες που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή του οδηγού και κυρίως των άλλων και αυτά γίνονται από φανάρι σε φανάρι, αποτελούν καθημερινότητα!

Η προσπέραση σε εθνικούς και κυρίως σε στενούς επαρχιακούς δρόμους, όπου το μισό αυτοκίνητο πατάει σε άσφαλτο και το άλλο μισό σε χώμα ή και στον αέρα, αποτελούν μέρος της ζωής μας..

Οι  μεγάλες ταχύτητες με αυτοκίνητα που μπορούν μεν να τρέχουν, όμως δεν μπορούν να σταματήσουν, είναι η πρώτη εμπειρία μόλις μπει κανείς στην Εθνική οδό .

Το πέρασμα των φαναριών με το πορτοκαλί στο τέλος του λίγο πριν το κόκκινο, η αύξηση της ταχύτητας για να προλάβουμε το φανάρι και όποιον πάρει ο χάρος, η αδιαφορία για το τεράστιο STOP στη διασταύρωση, η μη προστασία του δικύκλου με τη δικαιολογία ότι και ο αναβάτης του δεν προστατεύει τον εαυτό του, η αύξηση ταχύτητας όταν διαπιστώνουμε ότι κάποιος θέλει να έρθει προς τη λωρίδα μας, η αδιαφορία για τον πεζό που τόλμησε να κατέβει από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα με τις διαγραμμίσεις, που του ανήκει, η οδήγηση μετά από λήψη οινοπνεύματος, τα παιδιά που κινούνται ελεύθερα στην καμπίνα και περνούν από εμπρός πίσω και αντίθετα, καθώς και παιδιά καθισμένα στην αγκαλιά του οδηγού (κυρίως αρσενικά με πολύ αρσενικό πατέρα) κ.α, κ.α, κ.α, που έχει κάποιος να διηγηθεί, είναι αυτά που αποδεκατίζουν τον Ελληνικό πληθυσμό καθημερινά, χωρίς να έχουμε πόλεμο.

Λένε ότι στο τζόγο δείχνει κάποιος τον χαρακτήρα του. Το δέχομαι και έτσι είναι. Όμως όταν ελέχθη η παραπάνω φράση, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Σήμερα όμως που υπάρχουν, ξέρουμε ότι θωρακισμένος ο οδηγός μέσα στον σιδερένιο κλωβό,  βγάζει όλο το θράσος, την αναίδεια και τον περιορισμένο, ανεπαρκή πολιτισμό του. Αλλιώς δεν μπορώ να δικαιολογήσω τις μούντζες, τις βρισιές και τις απειλές μέσα από το αυτοκίνητο, προς κάθε κατεύθυνση. Όπως επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως την επιθετική οδήγηση θα τη δει κανείς συχνότερα σε οδηγούς που υποστηρίζουν οι ίδιοι ότι είναι μορφωμένοι, με καλλιέργεια, που όμως – θα προσθέσω εγώ- η καλλιέργεια αυτή δεν περιλαμβάνει και καλλιέργεια ψυχής.

Αγαπητοί φίλοι γονείς

Η οδική συμπεριφορά κυρίως διδάσκεται και λιγότερο είναι ένα σύνολο από ενστικτώδεις ενέργειες. Που όμως και ποιος έπρεπε να τη διδάξει;

Οι δάσκαλοι στα σχολεία, λέει κάποιος. Και τους δασκάλους ποιος θα τους διδάξει για να διδάξουν με τη σειρά τους;

Οι γονείς λέει κάποιος άλλος. Εδώ είναι τα πιο δύσκολα γιατί πρέπει να εκπαιδευθεί όλη η κοινωνία. Και όμως, αν δεχθούμε ότι το μάθημα στην πράξη, στην εφαρμογή του, μπορεί να το κάνει μόνο ο γονιός που συνήθως μεταφέρει τα παιδιά του, τότε στο κράτος αυτό της καθολικής ανεπάρκειας, ότι γίνει θα γίνει μόνο από τον μικρότερο κοινωνικό πυρήνα που είναι η οικογένεια. Αν ο πατέρας ή η μητέρα οδηγός θελήσει να δώσει μαθήματα οδικής συμπεριφοράς σε ένα παιδί, μπορεί να το κάνει. Μπορεί να το κάνει γιατί όλοι γνωρίζουν πολύ καλά πότε έχουν παραβατική συμπεριφορά όταν οδηγούν. Μπορούν συγχρόνως να  οδηγούν και να διδάσκουν διαλέγοντας τις κατάλληλες στιγμές, όπου το\τα παιδιά είναι δεκτικά συμβουλών. Αυτό θα ωφελήσει τα παιδιά και τους γονείς τους(δασκάλους), που δεν μπορούν να λένε π.χ, μην βρίζεις και αυτοί να βρίζουν ακόμη και τα δέντρα που φύτρωσαν στην άκρη του πεζοδρομίου ή να λένε «δεν πρέπει να υπερβαίνετε τα όρια ταχύτητας» και αυτοί να έχουν φθάσει το αυτοκίνητο στα άκρα του!

Ας αρχίσουμε λοιπόν εμείς να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για τη δική τους ασφάλεια και την ασφάλεια των άλλων , των ανυποψίαστων που κινδυνεύουν και ας μην περιμένουμε να το κάνει κάποιος άλλος αυτό.

Στο επόμενο άρθρο της στήλης ΚΟΙΝΩΝΙΑ, θα αναφερθούμε στο άλλο σημαντικό πρόβλημα της κοινωνίας μας, για «τα μεγάλα και τα μικρά ψάρια» που ανέφερα στην αρχή, που στην ουσία είναι ένας άθλιος κοινωνικός διαχωρισμός.

…πρόκειται για την κυκλοφοριακή μας συμπεριφορά που μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες μπορείς να συναντήσεις και όχι σε όλες από αυτές…