Δεν πρόκειται αγαπητοί μου φίλοι για κείμενο ηθικοπλαστικού χαρακτήρα και κυρίως δεν έχει στόχο το κείμενο αυτό δώσει συμβουλές σε ώριμους ανθρώπους. Θα ήθελα όμως να το διαβάσουν και τα παιδιά που είναι σε θέση να διαβάσουν και να καταλάβουν ένα κείμενο.

Κάθε μέρα έχω την ευκαιρία να διαπιστώνω ότι είμαστε ένας περίεργος λαός και όλα αυτά περί υπερηφάνειας, φιλότιμου , φιλοξενίας, υψηλό επίπεδο εθνικής συνείδησης και εθνικό εγωισμό, τα ακούω δεν μπορώ όμως να τα δω. Αντίθετα βλέπω κάθε μέρα να καταστρέφεται αυτός ο τόπος από εμάς τους ίδιους, που με κάθε ευκαιρία διακηρύσσουμε ότι είμαστε περήφανοι για την πατρίδα μας.

Τώρα το καλοκαίρι στις διακοπές μακριά από την πίεση της δουλειάς και των υποχρεώσεων, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι ως λαός έχουμε έλλειμμα κοινωνικής συμπεριφοράς και αυτό το διαπιστώνει κανείς κάθε μέρα, κάθε στιγμή.

Δυστυχώς το κείμενο αυτό θα το διαβάσουν νέοι γονείς, νέα παιδιά , που τους αφορά λιγότερο. Η δική μου γενιά που την αφορά περισσότερο, δυστυχώς δεν θα το διαβάσει.

Σηκώνεσαι, Έλληνας ή ξένος, που βρίσκεσαι σε διακοπές και ξεκινάς να πάρεις το πρωινό σου γεμάτος αισιοδοξία και χαρά, που σου μένουν ακόμη αρκετές μέρες για να ξεκουραστείς.

Στο ασανσέρ του ξενοδοχείου θα υποστείς το πρώτο shock με τον κύριο ή την κυρία που θα συναντήσεις. Κακόκεφος , ανέκφραστος , αγέλαστος, συνοφρυωμένος, που δεν θα κάνει τον κόπο να γυρίσει να σε κοιτάξει όποια προσπάθεια και αν κάνεις για να δηλώσεις την παρουσία σου και φυσικά μην περιμένεις να σου πει καλημέρα. Θα μπει πρώτος στο ασανσέρ, θα βγει πρώτος ακόμη και αν έχεις ένα παιδί στην αγκαλιά σου και τέλος στην εξώπορτα θα βγει πρώτος και βγαίνοντας θα την αφήσει να σκάσει στο πρόσωπό σου. 

Στην αντίθετη πορεία και με αλλαγή των ρόλων, θα του κρατήσεις την πόρτα να μπει στο κτήριο, θα του δώσεις χώρο να μπει και να βγει πρώτος από το ασανσέρ, δεν θα γυρίσει καν να σε κοιτάξει και βέβαια μην περιμένεις να σου πει ευχαριστώ, άλλωστε ήταν υποχρέωσή σου να τα κάνεις όλα αυτά.

Tα διαδραματιζόμενα στο μπουφέ του πρωινου, αφορούν όλες τις ηλικίες. Σε σπρώχνει, όχι βίαια ομολογώ, αλλά με μικρά βηματάκια, για να προηγηθεί μήπως και τελειώσει το φαγητό.

Παιδιά που δεν έχουν ποτέ σερβιρισθεί μόνα τους, αποφασίζουν οι γονείς να τα εκπαιδεύσουν στο ξενοδοχείο και έως ότου πάνε από το μπουφέ στο τραπέζι το μισό φαγητό έχει πέσει στη διαδρομή.

Παιδιά μεγαλύτερα των 3 ετών που όφειλαν να έχουν μία στοιχειώδη πειθαρχία και κάποιο σεβασμό στο περιβάλλον και τους παρευρισκόμενους, τρέχουν ανεξέλεγκτα φωνάζοντας στην αίθουσα του πρωινού, πέφτουν επάνω στις καρέκλες και σκορπούν φαγητά διότι τρέχουν και τρώνε συγχρόνως.

Οι γονείς, συχνά με καφέ και τσιγάρο, σε χώρο πολλές φορές κλειστό, δεν τα παρακολουθούν απλώς αδιάφοροι, συνήθως δεν τα παρακολουθούν καθόλου και δεν ξέρουν αν είναι καν στην αίθουσα του φαγητού ή έχουν περάσει στον επικίνδυνο χώρο της πισίνας. Όταν αντιληφθούν ότι κινδυνεύουν ή ότι ενοχλούν, δεν σηκώνονται να τα πάρουν κοντά τους, αλλά φωνάζουν οι ίδιοι, εκτοξεύοντας διάφορες απειλές και δημιουργείται πανδαιμόνιο (η Αγγλική λέξη pandemonium όπως αντιλαμβάνεστε, είναι Ελληνική).

Όταν σηκωθούν από το τραπέζι αφήνουν πίσω τους μία κατάσταση που θαρρείς ότι εκτροχιάστηκε βαγόνι με καφάσια. Επάνω στο τραπέζι έχουν μείνει φαγητά για να φάνε άλλοι πέντε! “…αφού είναι στο πακέτο της προσφοράς, δεν θα κάνουμε οικονομίες!”. Τα βλέπουν αυτά οι ξένοι επισκέπτες μας και μονολογούν: “φαίνεται ότι υπάρχουν αρκετά αποθέματα στην Ελλάδα! …καλά τους κάνει λοιπόν η Τρόικα!”

Ο Γιαννάκης έχει πάρει ένα κουτάλι και αδειάζει την άμμο από μία γλάστρα με αποξηραμένα φυτά! “κοίταξε το βρε παιδί μου μανία που την έχει με την άμμο! στη βάφτιση της Σταυρούλας άδειασε δύο κηροπήγια και ο κόσμος έσκασε στα γέλια!” …ο κόσμος έσκασε στα γέλια! …και ο παπάς μάλλον έσκασε!

Στη θάλασσα δεν λείπουν οι καυγάδες για μια ομπρέλα ή μία καρέκλα και τα παιδιά που παρευρίσκονται διδάσκονται να διεκδικούν με τον ίδιο πολιτισμένο τρόπο.

Στα μέσα μαζικής μεταφοράς ο ξένος επισκέπτης μπαίνει πάντοτε τελευταίος γιατί νομίζει ότι θα σεβασθούν τη σειρά. Δεν του έχουν πει ότι αυτή η λέξη είναι άγνωστη στον τόπο που αποφάσισε να κάνει τις διακοπές του.

Στα καταστήματα κανείς δεν θα δείξει ότι η παρουσία του πελάτη έγινε αισθητή, εκτός αν είναι ο μοναδικός πελάτης και βέβαια σπάνια θα ανταποκριθούν στον χαιρετισμό σου. Μπαίνουν στο κατάστημα οι συνήθως βιαστικοί Έλληνες πελάτες, αγνοούν την παρουσία του αλλοδαπού επισκέπτη, απευθύνονται στον πωλητή, εξυπηρετούνται και ο ξένος περιμένει μέχρι να κλείσει το κατάστημα.

Ανοίγει ξαφνικά το παράθυρο ενός αυτοκινήτου και εκτοξεύεται ότι περισσεύει, παρουσία των παιδιών που βρίσκονται σε αμηχανία γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν αν είχε δίκαιο ο δάσκαλος που τους είπε να μην πετούν άχρηστα αντικείμενα παρά μόνο στους ειδικούς κάδους ή ο πατέρας τους.

Θα σας κουράσω αν απαριθμήσω και άλλα. Άλλωστε ο κάθε ένας από εσάς θα μπορούσε να απαριθμήσει άλλα τόσα.

Αγαπητοί φίλοι γονείς. Τα παιδιά διδάσκονται από το παράδειγμά μας και πολύ λίγο από το λέγε- λέγε. Ας αποφασίσουμε να τα εκπαιδεύσουμε με τη συμπεριφορά μας και να μη χρησιμοποιούμε το γνωστό “εγώ το είπα χίλιες φορές”. Όσες χιλιάδες φορές να το πείτε , αν δεν το δει στην πράξη, δεν έχετε κάνει τίποτα. Είμαι βέβαιος πως συμφωνούμε στις περισσότερες επισημάνσεις. Ας μην πούμε ότι αυτά αφορούν στα άλλα παιδιά και όχι στα δικά μας. Όλοι κάνουμε λάθη και παραλείψεις και ομολογώ και εγώ έχω κάνει λάθη στα παιδιά μου και τώρα στα εγγόνια μου.

Νέοι γονείς. Εμείς, η γενιά μου, χάσαμε την ευκαιρία και ότι και αν κάνει κανείς, δεν αλλάζουμε. Εσείς και τα παιδιά σας, μπορείτε. Μπορείτε να αλλάξετε και να αλλάξετε αυτό τον τόπο που είναι ευλογημένος από τη φύση. Ο Ήλιος, το φως, η καταγάλανη θάλασσα, οι υπέροχες ακτές, το πράσινο και το σεληνιακό που εναλλάσσονται, το ξάφνιασμα από κάτι το διαφορετικό σε κάθε λεπτό της ώρας όσο ταξιδεύεις, η μαγεία του ταξιδιού πίσω στο χρόνο κάθε φορά που επισκέπτεσαι την Ακρόπολη, την Επίδαυρο, την Κνωσό, τη Σπάρτη , τη Βεργίνα,τη Δήλο και εκατοντάδες άλλους προορισμούς. Όλα αυτά συγκεντρωμένα τα συναντά κανείς στο μικρό μαγευτικό τόπο που είναι η πατρίδα μας.

Τώρα που όλα πρέπει να αλλάξουν για να σωθεί η πατρίδα μας, ας αλλάξουμε και εμείς και ας ξεχάσουμε το κακό πρόσφατο παρελθόν μας. Στην φιλοξενία που αποτελεί συστατικό του γενετικού μας υλικού, ας προσθέσουμε περισσότερο πολιτισμό, σεβασμό και ευπρέπεια, εκπαιδεύοντας τα παιδιά μας.

Δεν πρόκειται αγαπητοί μου φίλοι για κείμενο ηθικοπλαστικού χαρακτήρα και κυρίως δεν έχει στόχο το κείμενο αυτό δώσει συμβουλές σε ώριμους ανθρώπους. Θα ήθελα όμως να το διαβάσουν και τα παιδιά που είναι σε θέση να διαβάσουν και να καταλάβουν ένα κείμενο…