Ο Πνευμοθώρακας είναι μια οντότητα που δεν απαντάται συχνά στα παιδιά. Όταν όμως συμβεί αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα τόσο σε επίπεδο διάγνωσης (συχνά αποτυγχάνουμε να τους διακρίνουμε σε απλή ακτινογραφία θώρακος) όσο και σε επίπεδο αιτιολόγησης και αντιμετώπισης.

Το γεγονός αυτό οδηγεί είτε σε υποθεραπεία, πράγμα προφανώς πολύ επικίνδυνο, είτε σε υπερθεραπεία με σπασμoδικές κινήσεις χωρίς συγκεκριμένο πλάνο. Σε αυτήν την τελευταία περίπτωση αφενός το πρόβλημα δε λύνεται και αφετέρου ενδέχεται να προκληθούν δευτερογενείς, ιατρογενείς βλάβες.

Ένα τελευταίο πρόβλημα στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η ένδεια μέσων των παιδιατρικών νοσοκομείων για την αντιμετώπιση του πνευμοθώρακα. Δύσκολα βρίσκει κανείς θωρακοσωλήνες μικρού μεγέθους (οτιδήποτε πάνω από τα 12fr είναι υπερβολή) με δυνατότητα τοποθέτησης με τροποποιημένη μέθοδο Seldinger (κλειστά) ή συσκευές Bulaw που να μπορούν να εφαρμόσουν αρνητική πίεση (10-20cm H2O). Ούτε λόγος να γίνεται για παρουσία επιτοίχιας αναρρόφησης σε κοινό θάλαμο ώστε να συνδεθεί αυτή η συσκευή, αν υποθέσει κανείς ότι τη βρήκε!

Όλα αυτά βρίσκονται απέναντι μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να θωρακιστούμε με γνώση, ετοιμότητα και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα συγκροτημένα. Σε αυτήν την κατεύθυνση ελπίζω να συμβάλει η συγκεκριμένη παρουσίαση.

Ο Πνευμοθώρακας είναι μια οντότητα που δεν απαντάται συχνά στα παιδιά. Οταν όμως συμβεί αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα τόσο σε επίπεδο διάγνωσης (συχνά αποτυγχάνουμε να τους διακρίνουμε σε απλή ακτινογραφία θώρακος) όσο και σε επίπεδο αιτιολόγησης και αντιμετώπισης.